គិតៗទៅ នៅភូមិនេះពីមុនមកដូចជាអ៊ូអរណាស់។ ឥឡូវស្ងាត់អោយឈឹង តាំងពីគ្រប់គ្នារវល់តែទៅលេងហ្វេសប៊ុកមក។ នឹកឃើញពីមុន ទីនេះសប្បាយដល់ហើយ ព្រោះមានគ្រប់រស់ជាតិ ឈុតឆាក ប្រយុទ្ធ ស៊ីសាច់ហុតឈាមអង្កាមឆ្អឹងសម្លឹងកាក លាយឡំនឹងកំប្លែងសើចចុកពោះ កំសត់ស្រក់ទឹកភ្នែក ហៀរសំបោរ ជ្រុះខោរមិនដឹងខ្លួន:lol :។
ឥឡូវខ្ញុំគិតត្រឡប់មកសរសេរប្លក់វិញហើយ តែមិនទាន់ដឹងថាសរសេរអំពីអីទេ។ គិតចង់សរសេររឿងដែលមានប្រយោជន៍ខ្លះ កុំអោយទំនេរពេកគិតតែរឿងផ្តេសផ្តាស។
ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ វើដប្រេសហាក់ដូចជាមានប្រជាប្រិយឡើងវិញ ប្រហែលដោយសារតែមានប្រធានបទគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ហើយមើលទៅ ដែលក្នុងនោះខ្ញុំក៏បានចូលរួមជាពាក្យសំដីជាច្រើន រហូតដល់មានអ្នកយកពាក្យសំដីខ្ញុំទៅសរសេរអត្ថបទថែមទៀត។ រឿងរ៉ាវគឺចាប់ផ្ដើមពីកាជជែកគ្នារឿង Window និង Linux ហើយរាលដាលរហូតដក់ប្រធានបទ ការលួចរបស់គេប្រើ។ តែដោយប្រើពាក្យលួចនេះដូចជាធ្ងន់ធ្ងរពេកនោះ ខ្ញុំក៏សុំប្រើពាក្យត្រឹមតែ “ប្រើដោយមិនគោរពកម្មសិទ្ធម្ចាស់ដើម“។
សុំចូលសាច់រឿង
ខ្ញុំព្យាយាមប្រាប់ទៅអ្នកដែលចូលចិត្តប្រើ និងចែកចាយរបស់គេដោយមិនគោរពសិទ្ធម្ចាស់នោះថា “ធ្វើអញ្ចឹងគឺខុសហើយ ហើយត្រូវទទួលថាខុស“។ តែវាពិតណាស់ មនុស្សមួយនគរប្រើតែរបស់មិនអស់លុយបែបណឹង រឿងអីយើងត្រូវទិញ? អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយ មិនមែនមានន័យថាយើងគួរយើងគួរតែនាំគ្នាឈប់ប្រើរបស់ក្រេក រួចទៅនាំគ្នាទិញនោះទេ ព្រោះបើគិតពីលទ្ធភាពគឺមិនអាចទៅរួចឡើយ បើសូម្បីតែក្រុមហ៊ុនព័ត៌មានវិទ្យាមួយចំនួន នៅតែប្រើទាំងមិនគោរពសិទ្ធម្ចាស់ដើមផងនោះ។ ខ្ញុំនិយាយបែបណឹង ក៏មិនមែនមានន័យថា ខ្ញុំមិនដែលប្រើរបស់លួចទាំងនោះ ហើយទៅមុខទៀត ខ្ញុំនឹងមិនប្រើនោះដែរ។ តែខ្ញុំគ្រាន់តែព្យាយាមកាត់បន្ថយច្រើនបំផុតដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ពោលគឺប្រឹងប្រែងបង្រៀនខ្លួនឯងបន្តិចម្តងៗអោយចេះគោរពកម្មសិទ្ធ និងគោរពច្បាប់កម្មសិទ្ធ ដែលទាំងនេះ គឺយើងត្រូវការដើម្បីរស់ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងសង្គមមួយ។ បើយើងប្រៀបធៀបក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ការដែលប្រើរបស់គេដោយមិនគោរពសិទ្ធម្ចាស់ដើម តើមានខុសអីពីអ្នកចម្រៀង និងផលិតកម្មចម្រៀងស្រុកខ្មែរចម្លងរបស់គេមកនោះ? ហើយបើពេលនេះ អ្នកដែលកំពុងតែរិះគន់ទង្វើបែបនេះ គួរតែងាកមកមើលខ្លួនឯងដែលកំពុងតែប្រើរបស់គេដោយមិនគោរពកម្មសិទ្ធម្ចាស់ដើម ហើយថែមទាំងស្រែកថាខ្លួនឯងត្រូវទៀតនោះ វាយ៉ាងណាទៅវិញ? ហើយបើងាកមកប្រៀបធៀបនឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃនោះ គឺមានទង្វើស្រដៀងគ្នានេះជាច្រើន ដែលម្នាក់ៗស្រែកថាស្អប់ណាស់ តែមើលមិនដឹងខ្លួនឯងកំពុងតែប្រព្រឹត្តដែរនោះទេ។
គួរតែបិទភ្នែកស្រមៃទៅមើល ថាខ្លួនចង់អោយប្រទេសខ្លួនក្លាយទៅជាប្រទេសបែបណា? នៅតែប្រើរបស់លួចគេបែបណឹងរហូតតទៅ? ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់ខាងចម្លង ? មិនដែលស្គាល់ទេការគោរពកម្មសិទ្ធ។ សួរថាតើមានក្រុមហ៊ុនបរទេសខាងអាយធីប៉ុន្មាននឹងហ៊ានមកបោះទន់នៅស្រុកខ្មែរ? បើដាក់ការងារអោយធ្វើមិនទាន់នឹងបានលក់ផង ក៏ត្រូវបុគ្គលិកខ្លួនលួចកូដចេញទៅក្រៅបាត់ទៅហើយនោះ? បើខ្លួនជាអ្នកអាយធី បើនៅតែបន្តទង្វើបែបណឹង គឺមិនខុសពីបិទគម្របឆ្នាំងបាយខ្លួនឯងនោះទេ!
ខ្ញុំមិនចង់វែងឆ្ងាយនោះទេ តែបើមិនលើកមកគឺមិនកើត។ ប្រទេសមួយដ៏មហិមាក្នុងលោកនេះ (មិនបាច់បញ្ចេញឈ្មោះទេ) បែរជាក្នុងភ្នែកបរទេស ក្លាយជាប្រទេសមួយដែលគេពិបាកនឹងទុកចិត្ត ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់ខាងចម្លង ដែលសូម្បីតែអ្នកកំប្លែងក៏យកមកនិយាយសើចលេង។ រហូតដល់មានការចាក់ផ្សាយតាមទូរទស្សន៍ថាប្រទេសខ្លួនគឺបែបនោះ តើសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណាទៅ? ផលិតផលថ្មីៗ គេមិនហ៊ាននាំយកទៅលក់ទេ ព្រោះខ្លាចត្រូវបានចម្លង ។ល។ និង ។ល។
សរុបមកវិញបើទោះជាយើងមិនអាចជៀសផុតនូវការប្រើរបស់ក្រេកក៏ដោយ ក៏យើងគួរតែនាំគ្នាខិតខំបណ្ដុះគំនិតក្នុងការគោរពកម្មសិទ្ធអ្នកដ៏ទៃនេះបន្តិចម្តងៗ ព្រោះគ្មានអ្វីដែលសំខាន់ជាងការបណ្ដុះគំនិតបង្កើតគុណតម្លៃខ្លួនឯងនោះទេ។ ធ្វើខុស ទោះជាអ្នកដទៃមិនដឹង ក៏ គួរតែខ្លួនឯងអាចដឹងថាខុសឫត្រូវបានដែរ។
ថ្ងៃមុនខ្ញុំអង្គុយមើលរឿងនេះរហូតមិនដេកមិនពួនទៅហើយ គឺមើលរហូតដល់ម៉ោង៤ទាបភ្លឺឯណេះ។ តំបូង មិនសូវជាចង់មើលទេ ព្រោះរឿងចិនបុរាណ ខ្ញុំចូលចិត្តតែរឿងវៃគ្នាទេ រឿងបែបស្នេហាចឹង មិនចេះមើលទេ។ តែថ្ងៃមុននេះ ចេញពីធ្វើការទៅ អផ្សុកពេក ក៏អង្គុយមើលលេងៗទៅ។ ដឹងអីថាមើលទៅ ជក់យ៉ាងនេះ មើលសឹងទល់ភ្លឺ បើទោះស្អែកឡើងត្រូវទៅធ្វើការក៏ដោយ។
ខ្ញុំទើបតែមើលដល់ត្រង់នាងអៀវប្តីឡើងភ្នំ ដើម្បីព្យាបាលជើងដែលត្រូវពិការព្រោះតែជួយនាង។ សុខចិត្តរៀបការជាមួយប្តីពិការ ខ្ញុំមិនដឹងតើព្រោះតែគុណធម៌ឫយ៉ាងណាទេ។ តែនាងពិតជាតស៊ូណាស់ គឺពេលដែលមានបញ្ហា និយាយតែពាក្យមួយឃ្លាគត់ “វាត្រូវតែមានផ្លូវដោះស្រាយ”។
មើលហើយគួរអោយរំភើបនិងស្ងប់ស្ងែងណាស់!!!!
ថ្ងៃសៅរ៍ទៀតហើយ ហើយក៏មិនដឹងជានឹងត្រូវធ្វើអីខ្លះដែរ។ ភ្ញាក់ពីគេងក៏ផុតអាហារពេលព្រឹកទៅហើយ។ ទាញនំបុ័ងពីរបីចំណិតញ៉ាំហើយ ក៏ធ្វើបាយថ្ងៃត្រង់ញ៉ាំតែម្តងទៅ។ ញ៉ាំបាយរួច ក៏អង្គុយមើលទូរទស្សន៍បណ្ដើរជជែកលេងនឹងក្មេងៗតាមស្កែបបណ្ដើររហូតល្ងាចទៅហើយ។ រួចក៏នឹកឃើញចង់ទៅដើរលេងមាត់សមុទ្ទមួយសន្ទុះផង ក៏នឹកឃើញយកសៀវភៅ “ឪពុកអ្នកមានបង្រៀនកូនអ្នកក្រ” មកអានម្តងទៀត។ សៀវភៅនេះ ខ្ញុំធ្លាប់អានប្រហែលជាខ្ទង់ឆ្នាំ២០០០ ទៅ ២០០២ ឯណោះ។ តែពេលនោះ ខ្ញុំដូចជាអានមិនយល់សោះ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានដឹងថា ខ្ញុំបានយកសៀវភៅនេះមកតាមខ្លួនដែរ។ កាលពីប្រមាណជាងពីរខែមុន ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែរៀបចំផ្ទះ ដោយលើកសៀវភៅពីក្នុងទូរដ៏រញ៉េរញ៉ៃចេញមក ហើយក៏លើកតម្រៀបដាក់ ម្តងមួយៗវិញនោះ ក៏បានឃើញសៀវភៅនេះក្នុងគំនរសៀវភៅរបស់ខ្ញុំនោះ តែមិនដែលបានអានសោះ គឺទើបតែល្ងាចនេះណឹងឯងក៏យកមកអាន។
សៀវភៅឪពុកអ្នកមានបង្រៀនកូនអ្នកក្រនេះ ជាសៀវភៅបែបប្រៀនប្រដៅអំពីជីវិតដែលគួរអោយរៀនសូត្រនឹងពិចារណា។ ខ្ញុំសូមសង្ខេបសេចក្តីផ្ដើមរឿងខ្លះ និងលើកយកគំនិតខ្លះៗពីក្នុងសៀវភៅនេះ គ្រាន់ចែកគ្នាពិចារណា ហើយខ្ញុំក៏មិនទាន់បានអានចប់នៅឡើយទេ។ អានសៀវភៅនេះ វាខុសពីអានសៀវភៅប្រលោមលោកដែលខ្ញុំអាចពេលខ្លះរំលងពីរទៅបីទំព័រក៏អាចនៅយល់បានដែរ។ តែសំរាប់សៀវភៅនេះ ខ្ញុំត្រូវអានគ្រប់ពាក្យគ្រប់សំដីតែម្តងទើបអានយល់បាន។
ផ្តើមរឿង
មានក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានឪពុកជាអ្នកចេះដឹងខ្ពង់ខ្ពស់ហើយបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន។ គាត់ទទួលបានប្រាក់ខែសមរម្យ ប៉ុន្តែជីវភាពរបស់គាត់នៅតែជួបការខ្វះខាតនិងបញ្ហាលុយកាក់ជាប្រចាំ។មិត្តរបស់គេឈ្មោះម៉ៃ មានឪពុកជាអ្នករកស៊ី ជាអ្នកមានបានធូរធារ មិនជួបបញ្ហាលុយកាក់ក្នុងគ្រួសារ ហើយគ្រួសារគាត់កាត់តែធូរធារទៅៗ។ ថ្ងៃមួយក្មេងប្រុសនោះ ក៏ត្រូវបានមិត្តរួមថ្នាក់មើលងាយ ថាគេជាកូនអ្នកក្រ។ គេក៏ឈឺចាប់ នឹងនឹកចង់ធ្វើយ៉ាងណា អោយក្លាយជាអ្នកមាន។ គេក៏បានទៅសុំឪពុករបស់ម៉ៃរៀនពីវិធីរកលុយ។ សៀវភៅបានសរសេររៀបរាប់ដូចជារឿងនិទានអញ្ចឹងដែរ តែបង្កប់ដោយពាក្យប្រៀនប្រដៅដែលនិយាយដោយឪពុកក្រ និងឪពុកមាន។
ពុកក្រ : ការស្រលាញ់លុយជាប្រភពនៃអំពើអាក្រក់
ពុកមាន: ការខ្វះលុយជាប្រភពនៃអំពើអាក្រក់
ពុកក្រចូលចិត្តនិយាយថា មិនមានលទ្ធភាពនឹងទិញទេ តែពុកមានចូលចិត្តនិយាយថា តើធ្វើយ៉ាងណាទើបអាចទិញបាន?
ពុកក្រ : រៀនអោយច្រើននឹងបានធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនដែលមានស្ថិរភាព
ពុកមាន: រៀនអោយច្រើននឹងបានទិញក្រុមហ៊ុនដែលមានស្ថិរភាព
ពុកក្រ : ពុកមិនមានក៏ព្រោះតែពុកមានកូន
ពុកមាន: ពុកត្រូវតែមានក៏ព្រោះតែពុកមានកូន
ពុកមានចូលចិត្តនិយាយជជែករឿងលុយកាក់ពេលពិសាបាយ ប៉ុន្តែពុកក្រ ហាមនិយាយរឿងលុយកាក់ពេលពិសាបាយ
ពុកក្រ : រឿងមានប្រាក់ ត្រូវមានសុវត្ថិភាពជាមុន
ពុកមាន: ត្រូវដឹងវិធីចាត់ការជាមួយនឹងការប្រថុយប្រថាន
ពីរចំណុចខាងក្រោមនេះ ខ្ញុំនៅមិនទាន់យល់នៅឡើយទេ។ បើអ្នកណាបានយល់ហើយ សូមជួយពន្យល់ខ្ញុំផង។
ពុកក្រ : ផ្ទះជាការបណ្ដាក់ទុននិងជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលធំបំផុត
ពុកមាន: ផ្ទះជាបំណុល ហើយបើនរណាគិតថាផ្ទះជាការបណ្ដាក់ទុនក៏ធំបំផុត នោះគេពិតជាលំបាក។
ពីរចំណុចខាងក្រោមនេះ បងស្រី Sophak បានពន្យល់ដូចតទៅនេះ
ពីរចំណុចខាងក្រោមនេះ
ពុកក្រ : ផ្ទះជាការបណ្ដាក់ទុននិងជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលធំបំផុត
ឃ្លាទីមួយនេះគឺជាគំនិតដែលអ្នកក្រ ឬអ្នកមធ្យមតែងតែគិត ដោយគេតែងតែព្យាយាមធ្វើ យ៉ាងណា សន្សំលុយទិញផ្ទះជាមុន ទោះបីជាមិនមានទ្រព្យអ្វីផ្សេង ឲ្យតែមានផ្ទះជាទ្រព្យផ្ទាល់ ខ្លួនហើយ គឺសឹងតែដូចជាមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងអញ្ចឹង។ សម្រាប់ពួកគេ ផ្ទះគឺជាទ្រព្យមានតម្លៃ និងសំខាន់មិនអាចខ្វះបាន។
ពុកមាន: ផ្ទះជាបំណុល ហើយបើនរណាគិតថាផ្ទះជាការបណ្ដាក់ទុនក៏ធំបំផុត នោះគេពិតជាលំបាក។
ចំណែកឃ្លានេះវិញ ការមានផ្ទះជាបំណុល ព្រោះនៅពេលមានផ្ទះគឺមានការចំណាយច្រើន គ្រប់បែបយ៉ាង ដោយមិនមានចំនូលដែលកើតចេញពីផ្ទះនោះ បើសិនជាផ្ទះនោះជាផ្ទះដែល យើងរស់នៅ។ ផ្ទុយទៅវិញបើផ្ទះនោះ ត្រូវបានប្រើដើម្បីរកចំណូលជាលក្ខណៈការរកស៊ី វានឹងក្លាយជាទ្រព្យដ៏មានតម្លៃវិញ។
នៅក្នុងទស្សនៈអ្នកមាន របស់ណាដែលអាចរកចំណូលឲ្យគេបាន ទើបហៅថាទ្រព្យ ឯរបស់ ណាដែលមានតែការចំណាយ ហៅថាបំណុល ។នេះគឺជាចំណេះបន្តិចបន្តួច ដែលខ្ញុំបានរៀនពីសិស្សច្បង ។ បើមានត្រង់ណាមិនទាន់ច្បាស់ អាចសួរខ្ញុំបន្ថែមបាន ហើយបើខ្ញុំអត់ចេះ ចាំខ្ញុំបញ្ជូនទៅសួរគ្រូដើមតាម៉ង់
បើចាប់អារម្មណ៏ សូមទៅរកជៀវសៀវភៅនេះទុកសំរាប់អានគ្រាន់ទុកជាការពិចារណាចុះ។
ឃើញអ្នកខ្លះ គេទៅរៀនឆ្ងាយស្រុក ឆ្ងាយភូមិដូចខ្ញុំដែរ តែដូចជាមិនសូវកំសត់ដូចខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំណេះ យូទៅៗ កាន់តែយូៗទៅ។ នៅខ្លះរកតែគ្នាផឹកស៊ីក៏មិនបាន។ ថ្ងៃខ្លះ ធ្វើស៊ុបញ៉ាំម៉ាឆ្នាំ ញ៉ាំ បីថ្ងៃមិនទាន់អស់ បើមានគ្នាច្រើនទៅ ចេះតែហៅគ្នាមកជួយញ៉ាំដែរហើយ។ គិតទៅម៉ាស្រុកនេះ មានតែខ្ញុំម្នាក់ទេ ខ្មែរមកឆ្ងាយស្រុកមើលទៅ។ សុំបីតែគ្រូសារខ្មែរក៏អត់ទៅទៀត។
នគរវត្ត RFI : ខេមរភាសា សន្តីភាព
សត្វត្រីចាំបាច់ត្រូវហែលបញ្ច្រាសទឹក 